Het plein van de dochters van Liefde

Na de oprichting van het klooster in 1891 (als gevolg van een tyfusepidemie) konden de Dochters van Liefde van de Heilige Vincentius a Paulo intensieve zorg verlenen aan de bevolking. De zusters zorgden ook voor mentaal gehandicapte kinderen.

Met een uitbreiding in 1911 ging de lang gekoesterde wens om een eigen kapel te hebben, in vervulling. In de ruimtes boven de kapel werden een kleuterschool en een bejaardentehuis gevestigd; beide instellingen werden door de zusters zelf gerund. De twee wereldoorlogen bezorgden de zusters veel extra werk en zorgen, met name door  de verzorging van gewonde soldaten en burgers.

Bewoners van het bejaardentehuis  en herstellende patiënten konden zich ontspannen in de moestuin. De tuin lag goed afgeschermd tussen het ordehuis en de veestal die er deel van uitmaakte.

Na 1945 nam een knecht het werk in de stal en de tuin over. Er werd meer aandacht besteed aan de tuin, omdat de zusters zo zelfvoorzienend mogelijk wilden zijn. Ze staken zelf de handen uit de mouwen en kweekten en verzorgden zelf de groenten en het fruit. Vooral de aardbeien waren een genot voor iedereen, want bessen waren in die tijd niet op elke tafel verkrijgbaar. Kruisbessen en aalbessen leverden aanzienlijke oogsten op. Er groeiden ook verschillende fruitbomen in de tuin. Groenten en fruit werden verwerkt tot jam of in bewaarbokalen ingemaakt.

In het midden stond een schuurtje waar sla, prei en raapstelen werden schoongemaakt en verwerkt.

Achter het toeristisch bureau ligt het ” Vinzentinerinnen”-plein of het plein van de dochters van Liefde: het mooie beeldje werd opgericht ter ere van de Dochters van Liefde van Vincentius a Paulo Plein. Hier bevond zich vroeger het St. Jozef Ziekenhuis van Bütgenbach. De zusters van de genoemde orde hebben in Bütgenbach en omgeving steeds een belangrijke rol in de ziekenzorg gespeeld.

Het bronzen beeld op het plein, is van de hand van kunstenaar Klaus Gehlen uit Mützenich en stelt een Dochter van Liefde samen met een jongen met zijn been in het gips voor.

Naast het beeld van de verpleegster en haar jonge patiënt staan 6 panelen met informatie over de buurt en de streekgeschiedenis. Op de banken kun je wegmijmeren en genieten van de rust van dit ingetogen plaatsje.